An Asian-Canadian's traveling saga & literary tidbit
Life's contentment is not about sitting around in one's familiar place, but rather it is realized from far-flung places away from it. Traveling is my ultimate life's saga.

Paris 1

Saturday, October 31, 2009
It was already past seven in the evening in Paris when we alighted from our train that departed from Luxembourg City an hour or so earlier. The Gare De L'est, which is situated in the east side of Paris is a huge central train terminal. Looking around and observing the shops further away from the train concourse and close to the main station entrance at the opposite side, the Gare De L'est could be mistaken only as one impressive strip mall.

Had it not been for what I thought were original structures of the station, aside from rail tracks and train themselves - like this huge decorative circular glass window above the entrance wall, the almost-artisan carved gigantic arched entrances with classic embossed lettering on top indicating a year or a name, the classy marble flooring all over the station, the digital LED clock post that seems to continuously show-off its fiery red numbers flashing to every traveler passing by, those strategically located modern information booths, and at the south-end where a well-lighted and busy central ticketing office is located - I would have made it only but a modern and a bit neoclassical shopping centre. The visual appeal for a synergetic attempt of its design at least made this station look outstanding to me.

As my wife and I were waiting for our friend we were about to meet, we just agreed to sit on a bench facing the wide open entrance. From there, I felt the cold air gushing in. It was gentle and cold, but less (as opposed to wintertime in Canada!).

Looking outside from where we're sitting, I looked up above past the glass window and saw orange-hued colour spread throughout the evening sky that may indicate a lively and a highly urbanised activities the city of Paris may have been enjoying that night. While the orangey iridescent colour seems to mutely brush-off the darkness brought about by evening sky over the city, the colour became stronger as soon as my gaze level off to the city's skyline that was characterized by an interesting outline of assortment of city's buildings and structures.

The light snow I noticed from the outside falling to the ground gave me an almost surreal perspective of the city and enforced my long-time held understanding of what Paris is. Against a backdrop of some neon- and incandescent-inspired lighting festooned to ornament the facade of a hotel from across the street, the free-falling snow that reeled in slow motion before my captivated eyes, built the picture I've been drawing upon Paris: the City of Lights. It would prove later on - as you will see from my succeeding journals, that Paris, indeed is right to be called by that name. TO BE CONTINUED...

COPYRIGHT RESERVED TO THE AUTHOR. PERMISSION REQUIRED TO REPRODUCE.
Read On 0 comments

What difference does it make?

Thursday, October 29, 2009

Our differences are product by motley rules we apply in life and how our minds are predisposed by what we think is right based on our set values. Differences can produce indifference and apathy that lend to solitude or divisiveness. We essentially live through it and we breathe its animosity in the air. For the most part, we demonstrate friendly faces, but mistrust still ensues within us. We create a seemingly amicable atmosphere, but also built six-foot fence of reservation around us - high enough for us to secretly peek in others' faces beyond that fence, and good enough for us to take cover and duck if we choose to. A perennial cliche.

Yet indeed, it is almost the accepted reaction for fear of being rejected. A justifiable action we create to hide our own indifference (but, is it?) - wearing a smiling face mask amidst our own dejection; holding back our painful grimace to picture ourselves as a rather cheerful and hyper-active jester; or even more so as patching our wound to keep it from further bleeding and staining our skin, yet even a cut flesh needs breath of fresh air in order to heal!

We are so afraid that undoing these carefully juxtaposed life's rules could outstrip us of our self-respect we have maintained so hard and far. We tend to dodge and avoid biting the bullet.

At the end of the day, there's not much difference among us. It is pretty much cut-and-dry. We are all capable of feeling the pain; we have all the right to laugh at ourselves; we have all the capacity to harness our talents for good; and more - we have all the freedom to take sides, by our own choice to become content or miserable, achiever or cheater, liberal or conservative, etc.

What difference does it make? What does it matter if we unmask and become the 'sensitive' old self again ready to embrace another human being as well as our own weakness and flaw? Who doesn't have one after all?

COPYRIGHT RESERVED TO THE AUTHOR. PERMISSION REQUIRED TO REPRODUCE.

Read On 0 comments

TAGALOG ENTRY - Todos Los Santos (at ang kalahati ng kabuuan)

Tuesday, October 27, 2009
(sinaryo)
Ang biyak na pisngi ng buwang nakamasid sa kapanglawan
Sa ispermang luhaang nagbabantay sa parihabang kongkreto
Ay pilit na pinatatahan nang hanging tapik ay malumanay.
(konsepto)
Tahol at alulong ng asong askal
Pusang-itim na kumaripas sa harapan
Badyang pangamba dahil sa 'mamang' me karit
Sa balintataw at imahinasyon hanggang ngayon di pa maipinid.
(tradisyon)
'Kaluluwang' magdamag na nakikipag-ulayaw at naguguluhan
Sa guyod ng 'buhay' na tao sa kampo-santo'y nakipagsabayan
Nagkagulo-gulo ang siyesta ni tandang Beatong punanaw
"Hoy, mga hijo..." ang sigaw niyang inihip ng amihan
Doon sa kabataang nakahambalang sa ibabaw ng nitso at naglalasingan
"...ako'y pagpahingahin niyo ng tahimik, dahil 'di ko nais inyong mga ligalig!"
COPYRIGHT RESERVED TO THE AUTHOR. PERMISSION REQUIRED TO REPRODUCE.
Read On 0 comments

TAGALOG ENTRY - Buhay ay langit sa piling mo...

Monday, October 26, 2009

Lupa ng araw, ng luwalhati’t pagsinta,
Buhay ay langit sa piling mo...

Mahal ko ang bayan natin. Ito ang unang pundasyon ng aking panulat ngayon na gusto kong linawin sa umpisa. Kung merong umaasa na maiiba ang takbo ng buhay sa Pilipinas patungo sa kaayusan, isa ako sa mga taong iyon. Kung merong banyaga o kahit kababayan natin na mamaliitin ang kakayahan natin bilang isang bansa, ako ang isa sa unang aalma.

Bakit? Sapagkat ito ang pinagmulan ko. Buhay ng ating mga ninuno ang kapalit nang kalayaang atin ngayong tinatamasa (hindi ko ito maunawaang ganap noon).

Ano ba ang kalayaan at bakit dapat nating itong mahalin at ipagpasalamat? Bakit sa tingin ko na ang susi sa ikagigising ng mga nasa puwesto ay ang tunay na pagkalinang sa kahulugan ng kalayaan?

Dahil ito ang humugis sa atin bilang bansa. Ito ang nagbuklod sa atin. Ito ang kaibahan natin kumpara sa ibang parte ng mundo, wala tayong mapaniil ng idelohiya, kundi kalayaan ang meron tayo ngayon.

(Huwag sana na) subukan nating tayo ang nasa kalagayan ng mga Hudyo noong 1930's, Tutsi sa Rwanda at mga Muslim sa Bosnia noong 1990's, Cambodian noong 1970's, yung mga Intsik sa Nanking noong 1937. Malagim ng resulta ng iba-ibang paniniil na iyon sa kanilang mga tao (racial, religious, ethnic, at political).

Tayo bilang Pilipino, nalasap din natin ang ating parte dahil sa mga sumakop sa atin. Ngunit iyon nga ang nakalulungkot, hindi natin ito pinahahalagahan base sa mga gawi ng nasa posisyon ngayon; masyado na ang kagarapalan at pagyurak sa kalayaan na dapat sana ay suklian ng tapat na paglilingkod sa tao at hindi sa sarili!

Hanggang hindi ito tumitimo sa katinuan ng mga nasa posisyon, wala pa ring mababago.

Ang paghahangad nila ng puwesto sa gubyerno, isang prebilihiyong makapaglingkod ay huwad na dahilan (puwedeng hindi lahat, pero karamihan), bagkus ay kapangyarihan at salapi ang pakay.

Ang isang lider na me kapangyarihan, kailangan may pamumunuan at tagasunod, pero kaakibat nito and hangarin ng lider na kabutihan at kakuntentuhan para sa kanyang pinamumunuan. Ngunit ngayon, kung hindi maliit na prioridad ang pinagkakaloob sa mga tao, ay tunay na hangaring pansarili lamang ang pakay ng nasa posisyon.

Kaya ako nakakasimpatiya sa mga tulad kong karaniwang Pilipino, bagamat tila naging manhid na sila kung ano ang kalakaran sa Pilipinas ngayon.

Sa isang mapangutyang pangyayari: anya ni Tandang Etoy, gusto niyang laging me bagyo sa Pilipinas, dahil doon lamang siya nakakatikim ng corned beef - dahil sa relief foods. Malungkot na katotohanan.

Halimbawa, kung wala o maliit na subsidiya sa pagtatanim dahil walang sapat na pondo ang pamahalaan, magtitiyaga lang ang magsasaka sa sariling-sikap na humiram ng salapi sa kapitalistang institusyon; kung nabalitaang nangungurakot ang opisyal, ipinagkikibit-balikat na lang dahil iyon na ang naging normal (o kung meron mang aksiyon, halos palabas na lamang, dahil pare-parehong nagtatakipan), isa pa, mahirap ibangga ang ulo sa pader.

Napakabuti at mapagtiis ang pangkaraniwang Pilipino upang gamitin at samantalahin ang kanilang kalagayan para sa kagustuhang manatili sa kapangyarihan at magkamal ng yaman na galing sa kaban ng bayan ang ibang nasa posisyon.

Madaling makuntento at masayahin - kung sa ingles, resilient and having a profound sense of happiness ang Pilipino - basta me pagakain sa maghapon at kasama ang pamilya, masaya na. Hindi ito panlilibak, pero ito talaga ang hinahangaan ko sa aking mga kababayan.

Ang problema lang nawala na ang sense of bearing ng karamihan sa atin at nalimutan na ang karapatang magtanong kung ano ang kahulugan ng "buhay ay langit sa piling mo" bilang Pilipino. Filipinos deserve so much better than what they are into right now!

"Land, with its glorious sun, of peace and love" (Lupa ng araw, ng luwalhati’t pagsinta), hindi ito isang panaginip; kung magmumula lang sa mga nasa posisyon at sila ang magiging halimbawa, abot-kamay na ito.

Kung ating aalalahanin, yung mga Romanov ng Rusya, kaya napatid ang linya ng paghahari nila at nagkaroon ng madugong rebolusyon ng mga Bolshevik, dahil na rin sa matagal na pagtitiis ng mga peasants nito, at ang hindi pagre-relinquish ng kapangyarihan sa panahon ng panganganib ng buhay niya at ng kanyang Royal family (ang Tsar naman ay may moral na kadahilanan kaya hindi siya nag-abdicate ng trono niya. Isa ng malayong paksain para sa panulat nito).

Hindi na natin kailangan ng rebolusyon, bagkus kailangan lang, tunay na pagbabago sa mga nasa puwesto at kapangyarihan. Alisin na ang pagkakapit-tuko kung alam nilang hindi na sila nakakapagsilbi ng maayos sa ating kababayan, at apuhapin sana nila ang mahihirap at pangkaraniwan nating kababayan. Karapatan naman nilang guminhawa rin ang buhay, hindi lang sila.

COPYRIGHT RESERVED TO THE AUTHOR. PERMISSION REQUIRED TO DUPLICATE.

Read On 0 comments

TAGALOG ENTRY - Tuksong Makalangit

Tuesday, October 13, 2009

Ipinagpag sa taas at marahang dumuyan sa ihip

Sa tuktok kong hayag ay iyong maingat na dampi

Payapa, tahimik...ngunit kapos ka sa buhay

Darang sa lamig kong balintataw, nais kang kalaguyuin,

Ngunit kapagdangan nanatili ka pa ring walang buhay...

Nakakasawa ka!

Ang mala-bangkay mong haplos, gusto kong maparam

Ngunit ano pa ang kakayanan ko?

Sumagad ka na sa aking kalamnan at buto

Ang tamis mo sa paningin na ikaw ay damahin

Ngunit sa ilalim ng balat ko ay itinatatwa kita

Pikit-mata, taun-taon ako sa iyo ay naaakit

Kaya hiniling ko sa dalangin

Sana sa susunod mong pagdalaw

Ako'y hindi na maakit sa banal mong kulay.

COPYRIGHT RESERVED TO THE AUTHOR. PERMISSION REQUIRED TO REPRODUCE.

Read On 0 comments
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Concepteurs web

About Me

My photo
Although the author has no professional writing credential nor an all-embracing traveling experience, it is the inspiration drawn out from lives surrounding him as well as sharing his works with readers that make him enthused about writing; his occasional travel - often spontaneous, inspires him to pen such adventure. He currently lives in western Canada with his wife. ***COPYRIGHT TO ENTRIES RESERVED EXCEPT OTHERWISE INDICATED***
Powered by Blogger.

Bansa ng mga bumisita sa blog

free counters

Followers